‘Dat ik al op jonge leeftijd suikerziekte had, resulteerde onder meer in blindheid aan één oog, vermoeidheid en slechte nieren. Drie jaar deed ik peritoneale dialyse – buikvliesspoeling dus. Op een gegeven moment ging het steeds slechter met me; ik was zo extreem moe dat ik alleen op m’n billen, trede voor trede, de trap op kon komen. In 2007 kwam ik op de wachtlijst voor een nieuwe nier en een pancreas. Die laatste zou mij van mijn suikerziekte af helpen.'
Enorm opgeknapt
'Al binnen een jaar was ik aan de beurt. Ik knapte enorm op. We waren nog in het ziekenhuis en daar juichte mijn vrouw al dat ik er zo gezond uitzag! Ik voelde me inderdaad weer een jonge god. Tien jaar lang ging het vervolgens goed. Tot ik na een medische controle in de taxi naar huis zat, en het ziekenhuis belde of ik rechtsomkeert kon maken. “We concluderen na de test van zojuist dat uw pancreas er snel mee ophoudt...”
Nóg een pancreastransplantatie zou te risicovol zijn, gezien mijn 67-jarige leeftijd. Gelukkig zijn de eilandjes van Langerhans, die in de alvleesklier insuline aanmaken, ook te transplanteren. Daar kwam ik in 2018 voor in aanmerking en vorig jaar moest dat nogmaals. Nadat ze zijn geplaatst, duurt het zes weken voordat alles goed functioneert. Tegen die tijd voelde ik me goed.
Ambivalente gevoelens
Het is best emotioneel, zo’n transplantatietraject. Zeker toen ik werd opgeroepen, had ik ambivalente gevoelens. Want ik was heel blij met de organen, maar ik realiseerde me tegelijkertijd dat anderen immens verdrietig waren om de gestorven donor…
Omdat ik meerdere transplantaties heb ondergaan – ik besta uit ongeveer vier personen – heb ik niet één vaste datum als “transplantatieverjaardag” waarop ik de donoren gedenk. Wel heb ik een bedankbrief geschreven naar de nabestaanden van mijn nier-pancreasdonor. Want die heeft mij, samen met de andere donoren, het meest waardevolle cadeau gegeven dat ik maar kon krijgen.’
