'Voordat ik Luc leerde kennen, had hij een ernstig ski-ongeluk gehad. Hij was geopereerd aan zijn hoofd en herstelde. Wel kon hij mogelijk na een jaar of 12 epilepsie krijgen, hadden ze gezegd. En precies 12 jaar later, in 2008, kreeg hij zijn eerste aanval. Daarna gebeurde dat een paar keer per jaar, altijd ’s nachts.’
‘Geleidelijk aan kreeg hij vaker aanvallen. Voor mijn werk volgde ik een opleiding waarvoor ik wel eens een nacht moest overblijven. Dan kwam Lucs broer bij ons slapen. Onze dochter hadden we uitgelegd wat haar papa had, maar ze had nog nooit een aanval meegemaakt. Luc rende altijd lange afstanden in de duinen en liep ook de halve marathon. De laatste keer haalde de EHBO hem uit de wedstrijd, omdat hij liep te zwalken. Hij had onderweg een aanval gekregen. Voor het eerst overdag.’
‘Hij kon nog net zeggen dat hij een aanval kreeg’
‘In 2017 was ik op een avond naar de opleiding. Luc wilde met onze dochter naar het Sinterklaasjournaal gaan kijken, toen hij in elkaar zakte. Hij kon nog net tegen haar zeggen dat het een aanval was. Zij vluchtte eerst in paniek naar haar kamer, maar besefte dat ze iets moest doen en rende naar de buren, die 112 belden.’
‘De buurvrouw belde me en ik nam direct de trein naar huis. Onderweg hield de politie me op de hoogte. Toen ik halverwege was, belden ze me dat Luc een hartstilstand had gehad. Dan weet je niet wat je moet… De politie haalde me op bij het station en met gierende banden scheurden we naar het ziekenhuis.’
‘Ik dacht: zijn feest kan misschien doorgaan’
‘Luc werd in coma gehouden. In de ambulance was hij wel 20 minuten gereanimeerd, maar bij aankomst in het ziekenhuis was zijn hart weer in orde. Dat leek hoopgevend. Ik dacht zelfs dat het feest voor zijn 50e verjaardag, de zaterdag daarop, misschien wel door kon gaan. Het was tenslotte eerder ook altijd met een sisser afgelopen.’ ‘De volgende dag lagen de kaarten heel anders. Een scan had uitgewezen dat zijn hersenen gezwollen waren, we moesten rekening houden met het ergste. Toen vervloog al mijn hoop. Eerder die dag had ik al het gevoel gehad dat hij er niet meer was.’
‘Donatie leek mij niks, al die heisa...’
‘De dag daarna werd Luc 50. Ze wilden niet op zijn verjaardag het onderzoek naar hersendood doen, maar omdat Luc met ‘ja’ geregistreerd stond, voerden we wel het gesprek over donatie, samen met Lucs familie. Donatie leek mij niks, al die heisa… Maar ik ging het gesprek aan en wilde het naadje van de kous weten. Hoe gaat dat? Wat doen ze precies? Hoe ziet hij eruit na afloop? Alles werd ontzettend goed uitgelegd.’
‘De duidelijkheid en zorgvuldigheid overtuigden me. Die zorgvuldigheid heb ik in het hele traject ervaren. De verpleegkundigen wachtten me ook op na de uitname-operatie. Daar was een van hen de hele tijd bij geweest en ze zei dat ze lief voor hem waren geweest. Dat ontroerde me. Ik was ook goed voorbereid op hoe Luc na de operatie zou zijn. Het verliep allemaal met grote zorg voor ons. En mijn beeld was juist: je zag er niks van.’
‘Maar liefst 6 mensen hebben iets van Luc gekregen: zijn hart, lever, nieren of hoornvliezen. Dat is voor mij zo’n grote troost! Hij heeft 6 mensen een langer of beter leven gegeven. Ik had al geaccepteerd dat hij er niet meer was, en dit was daarbij een cadeautje.’
‘Die brieven hebben me enorm gesteund’
‘Kort na de donatie kreeg ik van 2 ontvangers een bedankbrief. Dat heeft me enorm gesteund. Het gaf me een gevoel van troost. Dat zijn dood niet voor niets is geweest, zag ik in die brieven terug. Ze schreven allebei dat ze het op het nippertje hadden overleefd dankzij de donatie.’
‘Toen Luc 5 jaar dood was, kreeg ik opnieuw een brief van een van deze ontvangers. Ik besefte dat die mijlpaal van 5 jaar voor hem ook een soort jubileum moest zijn. En opnieuw was die brief een enorme troost. Dus ook na zo veel jaar heeft een brief nog grote impact.’
