‘Toen Joris 5 was, ging ik met zijn vader en zusje een gezin vormen en werd ik zijn nieuwe moeder. Joris had veel aandacht en zorg nodig omdat hij autisme had. Daardoor had hij een trage prikkelverwerking en had hij continu aansturing nodig. Ik was toen nog werkzoekend en besloot huismoeder te worden om hem te begeleiden.’
‘Ze gingen de boten ophalen voor het nieuwe seizoen’
‘Op zijn 13e ging hij bij de Waterscouts, een tak van de Scouting die veel op het water zit. In het voorjaar van 2016 gingen ze de boten ophalen voor het nieuwe seizoen, en onderweg kwamen ze door de sluis bij Nederasselt. Tijdens het zakken van het water in de sluis ging er iets mis met de boot, waardoor Joris even met zijn hoofd bekneld raakte tussen de kajuit en de kademuur.’
‘Ik heb 3 weken naast zijn bed gezeten’
‘We werden gebeld: Joris was naar het ziekenhuis gebracht. Daar hoorden we dat het ernstig was, maar we mochten nog niet bij hem. Elke minuut was afschuwelijk en duurde een eeuwigheid. Pas na 6 uur mochten we hem zien. Hij lag stil in bed, je zag niks aan hem, op een scheurtje in zijn oor na. Hij had een schedelbasisfractuur en ze wisten niet hoe het zich zou ontwikkelen. Ik heb 3 weken naast zijn bed gezeten, zijn hand vastgehouden en gehoopt op een teken van leven. Maar hij reageerde nergens op. Het was heel onwerkelijk.’
‘We hadden hem dolgraag terug gehad’
‘Er was een datum bepaald waarop er iets verbeterd moest zijn, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk vertelde de arts dat de situatie van Joris niet meer verenigbaar was met het leven. Dat was een grote schok. Ondanks alle zorgen om zijn toekomst hadden we hem dolgraag terug gehad.’
‘Joris stond als donor geregistreerd’
‘Kort daarna kwam donatie ter sprake. We kenden Joris’ wens, want een jaar daarvoor had hij zich als donor geregistreerd na een uitzending van Het Klokhuis over donatie. Hij was dan wel langzaam door zijn autisme, maar hij was slim en begreep goed waar dit over ging. Wij stonden volledig achter donatie, we waren zelf al jaren geregistreerd. We kregen goede uitleg over wat er ging gebeuren. Toen hij werd opgehaald na het stoppen van de beademing, vond ik dat wel moeilijk. Het was anders dan na het overlijden van mijn vader een jaar eerder, daar hebben we toen nog lang bij gezeten. Maar we waren erop voorbereid.’
‘Zijn organen hadden nog een leven te gaan’
‘Joris heeft 4 mensen geholpen met zijn longen, nieren en lever. Bij al mijn verdriet deed me dat goed. Dat was wat hij had gewild. Anderen konden verder met zijn sterke 19-jarige organen, die nog een heel leven te gaan hadden. Ik kon me op dat moment goed verplaatsen in hoe gigantisch blij iemand wordt van het verlossende telefoontje: er is een orgaan voor je. Toen Joris daar lag, heb ik zelf ook ervaren hoe het is om hoop te hebben.’
‘De impact op de scouts was enorm’
‘Met de scouts hebben we altijd goed contact gehouden. De impact van het ongeluk op die groep was enorm. We voelden hun schuldgevoel, terwijl ze er niks aan konden doen. Om Joris te herdenken, hebben ze bij het clubhuis een bankje neergezet met een gat erin waar een beukenboom doorheen groeit. Echt prachtig. Ik ga er regelmatig zitten met een thermoskannetje koffie.’
‘Op zijn verjaardag gaan we naar de sluis’
‘In oktober zou Joris 24 zijn geworden. Zoals elk jaar op zijn verjaardag hebben we in de sluis blauwe Delphiniums opgehangen. Die bloemen hadden we voor zijn uitvaart gekozen, omdat blauw de kleur van water is, en op het water was Joris in zijn element. Op die dag zijn we heel intens in gedachten bij hem.’
