Wat voor jongen was Kjell?
Roland: ‘Een verbinder. Hij bracht allerlei vrienden samen. Hij had vooral oudere vrienden. Met zijn knalblauwe ogen was hij ook een casanova. In de vakantie in Spanje keken alle meisjes hem na.’
Erica: ‘Hij wilde graag een keet, zoals bij ons in de Achterhoek veel voorkomt. Samen met vrienden heeft hij een oude stacaravan hier in het weiland neergezet. Daar was altijd gezelligheid. Kjell zat er meestal met een groep van zo’n 10 vrienden en soms wel meer.’
Kunnen jullie iets vertellen over het ongeluk?
Erica: ‘Zes dagen voor zijn 16e verjaardag ging Kjell met vrienden een spandoek maken voor een meisje dat 21 werd. Op de terugweg raakte de auto in een bocht een boom.’
Roland: ‘Er werd op het raam geklopt door iemand met een zaklamp. Er stonden twee agenten voor de deur, die vertelden dat er een ongeluk was gebeurd waarbij een inzittende was overleden. En Kjell lag gewond in het ziekenhuis. De grond zakte onder me vandaan. Bij de IC stond een arts ons op te wachten en ik zag direct aan hem dat het mis was. Verder onderzoek toonde aan dat Kjell hersendood was, de bloedingen in zijn hoofd drukten op zijn hersenstam. Het was klaar.’
Wat dachten jullie toen orgaandonatie ter sprake kwam?
Erica: ‘Dat was voor ons vanzelfsprekend. Wij zijn allebei als donor geregistreerd. Ik ben dankbaar dat het is gebeurd, alleen al omdat we Kjell daardoor langer bij ons hadden. Ik voelde zijn warmte en kon hem nog ruiken. Terwijl ik wist dat hij eigenlijk al niet meer leefde.’
Roland: ‘Ze attendeerden ons er ook op dat zijn vrienden nog afscheid konden nemen. Fijn dat ze dat aangaven. Trouwens, we hadden niet beter begeleid kunnen worden. In het ziekenhuis waren ze fantastisch.’
Erica: ‘Ja, geweldig. Het gebeurde in coronatijd, maar dat speelde even niet. Zo gaf een verpleegkundige me een knuffel. Ze zei: als ik dit nu niet mag doen, stop ik met dit werk. Heel lief.’
Hoe verliep het afscheid en de donatie?
Roland: ‘Voordat Kjell naar de OK ging, namen we afscheid van hem. We zagen hem weer toen ze hem thuisbrachten. We hebben hem zelf gewassen en opgebaard.’
Erica: ‘We wilden weten hoe hij er na de donatie uit zou zien. Hij moest onze Kjell blijven. Hij heeft geen weefsels gedoneerd, alleen zijn organen, en daar zag je niets van. Er zijn nu 3 mensen die het goed maken met zijn organen. Dat maakt ons trots.’
Roland: ‘Er was twijfel of zijn hart goed genoeg was, en het hart is speciaal, dat was echt van hem. Ze moesten extra hartfilmpjes maken. Daar hebben we nog grappen over gemaakt, zo van: dat hart heeft maar heel weinig kilometers gemaakt! Cynisme houdt je in zo’n situatie ook op de been. Ze zeiden: we gaan het toch proberen, en het heeft goed uitgepakt.’
Hoe gaat het nu met jullie?
Roland: ‘Er is een leven vóór en na. Niets is meer hetzelfde. Het spreekwoord “tijd heelt alle wonden” is niet waar. Je verliest je kind, dat klopt niet.’
Erica: ‘De machteloosheid is moeilijk. Als iemand ziek wordt, is er hoop, maar bij ons is er niets.’
Roland: ‘Ons werk heeft wel afleiding gegeven. Maar de eerste dag heb ik onderweg een paar keer de auto stilgezet. Ik durfde niet.’
Erica: ‘In september vorig jaar, op Kjells verjaardag, hebben we een groot feest georganiseerd om Kjell te herdenken. Ik wilde het klein houden, maar hij kende zó veel mensen! Het was goed, ook voor zijn vrienden. Komende september doen we het weer. In de keet, voor Kjell.’
